Rak prostaty - leczenie

Leczenie chorych z rakiem ograniczonym do gruczołu krokowego daje szansę całkowitego wyleczenia. Stosuje się leczenie chirurgiczne albo radioterapię.
Leczenie chirurgiczne polega na wykonaniu radykalnej prostatektomii w trakcie której wycina się cały gruczoł krokowy wraz z pęcherzykami nasiennymi i zespala się cewkę moczową z pęcherzem moczowym. Operacja ta jest obarczona możliwością wystąpienia całkowitego nietrzymania moczu (6-8%), wysiłkowego nietrzymania moczu (30%), zwężenia połączenia cewkowo-pęcherzowego (5-26%), braku erekcji (50-100%).
Radioterapia z pól zewnętrznych jest metodą o porównywalnej skuteczności, obarczoną mniejszą liczbą powikłań, które dotyczą przede wszystkim układu pokarmowego i moczowego. Około połowa chorych w trakcie napromieniania ma dolegliwości dyzuryczne i/lub biegunkę. Nasilony częstomocz, krwiomocz, zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu występuje u 2-4% leczonych. Dolegliwości o małym i średnim nasileniu ustępują przeważnie w ciągu 2-3 miesięcy od zakończenia leczenia. Impotencja występuje u ok. 40% chorych.
Inną stosowana obecnie formą radioterapii jest brachyterapia śródtkankowa raka gruczołu krokowego, która jest metodą polegającą na wprowadzeniu izotopu promieniotwórczego bezpośrednio do gruczołu krokowego. Powoduje mniej powikłań aniżeli radioterapia z pól zewnętrznych ale we współczesnej formie jest stosowana zbyt krótko dla oceny odległych wyników.
Wybór metody radykalnego leczenia zależy głównie od preferencji chorego, jego stanu ogólnego (do zabiegu operacyjnego kwalifikuje się raczej chorych bez obciążeń) oraz przewidywanej długości życia po leczeniu.
Ze względu na bardzo powolny rozwój raka gruczołu krokowego u osób w wieku podeszłym, istnieje również pogląd, że można nie leczyć chorych z chorobą w stopniu zaawansowania T1 – T2, których przewidywana długość życia wynosi kilka lat. Takie postępowanie wymaga jednak świadomości ze strony chorego, wykonywania częstych badań kontrolnych i wkroczenia z leczeniem w chwili wystapienia objawów progresji choroby.

W leczeniu chorych z miejscowo zaawansowanym rakiem stercza standardowo stosuje się radioterapię z pól zewnętrznych a leczenie chorych z chorobą przerzutową ma na celu opóźnienie progersji nowotworu
i poprawę komfortu życia (leczenie przeciwbólowe, poprawa sposobu oddawania moczu).
Rak stercza rozwija się pod wpływem dihydrotestosteronu (DHT) będącego metabolitem testosteronu. Pozbawienie chorego źródła testosteronu (chirurgiczne lub farmakologiczne) jest podstawą leczenia paliatywnego.
Obustronna orchidektomia (kastracja) jest najprostszą metodą leczenia, jednak część mężczyzn nie godzi się na usunięcie jąder ze względów psychologicznych.
Kastracja farmakologiczna polega na stosowaniu leków powodujących zahamowanie wydzielania testosteronu. Stosuje się estrogeny (które jednak powodują dużo powikłań ze strony układu sercowo-naczyniowego) lub analogi LHRH, które poprzez układ podwzgórzowo-przysadkowy blokują produkcję testosteronu).
Leczenie przerzutów do układu kostnego polega na leczeniu przeciwbólowym (przy licznych zmianach stosuje się stront radioaktywny) i leczeniu złamań patologicznych (napromienianie złamanego miejsca). Obowiązuje indywidualne postępowanie z każdym chorym zależnie od dominujących objawów i dolegliwości.
U wszystkich chorych podstawą wykonywanych badań kontrolnych jest ocena poziomu PSA w surowicy krwi, który po radykalnej prostatektomii nie powinien przekraczać poziomu 0.25 ng/ml. Nieco trudniej ocenia się poziom PSA po radykalnej radioterapii, gdyż odpowiedź na to leczenie jest powolna a do zmniejszenia lub normalizacji poziomu PSA dochodzi po około 6 miesiącach od leczenia

Rak prostaty